Vandaag een verhaal over de scholen en het regime dat daar heerst.
In Adawso heb je 3 grote scholen, 2 met 600 leerlingen en een met 1200!!!! leerlingen. In Okorase 4 van deze scholen. De leeftijd varieert van 3 tot 20 jaar.
Ze zitten met 40 tot 60 kinderen in de klas. Ze krijgen op school soms wat warms te eten. Ze dragen allemaal een uniform, zonder uniform kom je niet op school. Het lijkt heel wat vanaf een afstand maar van dichtbij is alles vies en kapot.
Als 3 jarige zit je in een bankje en zit je stil en luistert. Zo niet dan komt de juf met een bamboestokje bij je en krijg je een beste tik. Bij het voorlezen vanmorgen waren twee van die wurmpjes een beetje weggezakt en klabats......
We hebben maar even weggekeken, dit kunnen wij met onze westerse ogen niet aanzien.
Dit regime gaat door de hele school heen. Een meisje van een jaar of 12 moest zelf de bamboestok halen en werd daarmee ongenadig op haar handen geslagen en dan houden de leerkrachten zich nog in omdat wij er zijn!!
Verder houden ze van marcheren en zeker nu, want 3 maart vieren ze onafhankelijkheidsdag en dan is er een soort wedstrijd welke school het best marcheert. Soms is er een optocht met de hele school door het dorp waarbij ze borden meedragen met teksten als: stuur uw kinderen naar school; onderwijs is belangrijk voor de ontwikkeling enz enz.
Ondanks het strenge regime zien we veel lachende kinderen en hopen we dat ze het ook een beetje leuk vinden.
Het is het betere stampwerk maar de kinderen leren veel, spreken goed engels, hebben bijna geen leerboeken en schrijven dus alles over van het bord, maar er lopen aardig wat gemotiveerde kinderen tussen die kansen zien om verder te komen.
Met het voorlezen en dansen zijn wij dan ook een vrolijke noot binnen het strenge regime en dat doet hééééél goed!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten