Vanmorgen vroeg zijn we met een taxi een eindje de bush bush ingereden. We zijn beladen met tassen en rugzakken vol met kinderkleding en oude schoentjes uit Nederland.
Opeens verschijnt daar een klein gehuchtje met een vreselijk oud schooltje.
We mogen daar weer voorlezen en hier loopt het hele dorpje uit en een groot deel van de bevolking zingt en danst met ons mee.
Na afloop worden de kinderen zonder schoenen naar ons toegestuurd en mogen wij proberen om passende schoentjes voor ze te vinden.
Dan met de rest van alle spullen lopen we ruim een half uur door een prachtig landschap, waar je bijna niemand ziet. Opeens verschijnt er weer een dorpje.
We gaan op zoek naar de chief om onze komst te melden, helaas hij is op het land aan het werk. In het dorp heeft Emmanuel een kleine kinderopvang opgezet, waar kinderen tot een jaar of acht worden opgevangen omdat de ouders op het land aan het werk zijn.
Daar gaan we weer voorlezen en deze kinderen en ouders hebben echt nog nooit zoiets meegemaakt.
Nadat Emmanuel nogmaals probeert om de ouders te overtuigen van het belang van lezen en naar school gaan, wordt aan ons gevraagd om de kleding uit te delen. We beginnen met nieuw ondergoed van de Zeeman en verder krijgt ieder kind van ons een t-shirt met broek of een jurkje.
Alles wordt in grote dankbaarheid aangenomen. We worden er zelf stil van.
We lopen 1,5 terug naar het dorp en kunnen op die manier alles een beetje op ons in laten werken.
Dan weer back to business en gaan we met een truck vol met spullen naar Okorase.
Bankjes, computers, tafels en nog meer boeken, zodat alles klaar is voor de grote opening van morgen.
Wat geweldig alemaal. Wij(marinus en ik) al jaren foster parents zijn erg blij met dit soort berichten. In tegenstelling tot vele reacties van "een druppel op een gloeiende plaat" weten wij dat alle druppels uiteindelijk resultaat hebben. Dat zal ook in jullie geval gebeuren. Dikke prima.
BeantwoordenVerwijderenGroetjes
AnnekeW