Wij willen naar Koforindua, dus....
We staan langs de kant van de weg en houden een gammele, afgeragde, uit zijn voegen hangende, overbeladen tro tro aan.
Daarin zitten achter ons een vrouw met een kind aan de borst die het kind van de borst trekt en zegt aboni( vrije vertaling, witte vrouw) en gaat gewoon weer door. Voor ons een kind bij moeder achter op de rug vastgeklemd tussen de bank en medepassagier en schaal die moeder op de schoot heeft.
Even later stapt een soort priester in, die druk telefoneert. Tegelijkertijd stappen twee oude, magere vrouwtjes met grote schalen vieze flessen palmolie in die ergens in de auto moeten staan. Achterin wordt een plastic bak vol levende kippen en een baal cassave ingeladen, die half uit de auto hangen, de achterklep wordt vastgebonden met een touwtje en maar hopen dat we de lading niet verliezen deze keer.
Voor ons zit een vrouw die ons kent van het zondagse kerkbezoekje, die vraagt of we zondag toch wel weer komen. Helaas voor haar melden we dat we deze zondag in Accra zijn, zodat ze ons geen bezoekje thuis brengt om te kijken waar we blijven.
Ondertussen scheurt de tro tro met een noodgang langs een bochtige weg door de bergen.
Daar lopen losse geiten, koeien, staan vrouwen van alles te verkopen en lopen kleine kinderen op weg naar school.
Je houdt je hart vast, en dit alles voor het luttele bedrag van 0.40 eurocent voor een ritje van 20 kilometer.
Tot nu toe zijn we steeds veilig aangekomen!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten